In memoriam Alfredo

De laatste twee jaar ging het steeds verder bergaf met zijn gezondheid en na een ziekbed van enkele maanden is op 6 december 2012, toch voor ons nog vrij plotseling, onze vriend Alfredo Agosti overleden. Inmiddels al vele jaren geleden, tijdens ons allereerste bezoek aan Viggiona,  maakten wij een kleine wandeling door het dorp. Toen wij langs een oud huisje in de smalle Via ai Monti omhoog liepen sprak ons een oudere man, die bezig was met onkruid wieden in het piepkleine tuintje naast het huisje, vriendelijk aan. Hij vroeg in perfect Engels of hij ons behulpzaam kon zijn. De man stelde zich voor als Alfredo. Toen hij hoorde dat wij Nederlanders waren vertelde hij vol enthousiasme dat hij tijdens zijn werkzame leven als huisbediende bij een puissant rijke Italiaanse ondernemer ook vaker Prins Bernhard had ontmoet. 

Hij vertellen over exclusieve jachtpartijen en feesten met veel drank en vrouwen, waar onze Prins Bernhard opvallend vaak bij aanwezig was geweest. Als huisbediende moest Alfredo ook de gasten bedienen en onze Prins Bernhard iedere morgen een verse Anjer en Champagne brengen. Zijn alles zeggende handbeweging langs zijn hoofd en zijn gezichtsuitdrukking maakten ons snel duidelijk dat Alfredo de ware Prins Bernhard had leren kennen. 

 Vanaf dat moment is er contact gebleven en hebben wij Alfredo door de jaren heen leren kennen als een eigenzinnige maar bijzonder vriendelijke en zeer hulpvaardige wereldburger. Regelmatig liep hij, "gewapend" met zijn onafscheidelijke kapmes, rechtstreeks door het bos naar beneden om ons zijn zelf geplukte paddenstoelen te brengen of ook om zomaar te vragen of alles goed met ons was en of hij nog iets voor ons kon doen. 

Als wij nu door de Via ai Monti lopen is het opvallend stil. Bij het kleine huisje zijn de gordijnen dicht, en in het piepkleine tuintje begint onkruid te woekeren. Helaas nooit meer samen met Alfredo een grappa drinken in zijn kleine, oergezellige, overvolle woonkamer met in het midden een grote houtkachel die in de winter altijd roodgloeiend stond. Nooit meer samen met Alfredo naar zijn bijzondere collectie foto’s kijken van beroemde wereldburgers en luisteren naar de soms zeer pikante verhalen die hij bij iedere foto vertelde.

Nooit meer horen wij Alfredo, strijdbaar als een ongetemde leeuw, met een rood hoofd van woede en steeds maar luidere stem, klagen over al het onrecht dat de Italiaanse overheidsinstanties hem volgens hem hadden aangedaan. 

Het blijft stil in de Via ai Monti… akelig stil…

Zoals in Italië gebruikelijk werd ook de begrafenis van Alfredo per aanplakbiljet aangekondigd.

 Het graf van Alfredo naast zijn vader en moeder op het kerkhof van Viggiona