Artikel van Johan van de Beek uit dagblad de Limburger van 28-06-2010
In de serie Teruggespoeld presenteren wij wekelijks een film uit een top 100 van filmklassiekers die bij velen een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. We tellen af van 100 naar 1. Deze week nummer 91: La Dolce Vita.
Door Johan van de Beek
Ooit bedacht ik een grap die ik nu nog met enige regelmaat debiteer als mensen me proberen een spiegel voor te houden. Dat komt wel eens voor als ik weer eens heel boos ben geworden.
Of heel emotioneel. Of heel erg enthousiast.
Of als ik mezelf opzweep om een groots, dramatisch gebaar te maken. Kijk die Johan, hoor je dan wel eens uit de mond van mensen die zichzelf - in contrast - graag zien als toonbeelden van ratio en evenwichtigheid.
Ik ben als baby verwisseld in het ziekenhuis, zeg ik dan. Ergens, misschien op Sicilië, misschien in Rome, loopt nu een man rond die even oud is als ik en al decennia lang een raadsel vormt voor zijn familie. Groot, blond en een beetje lomp. En hij heeft een merkwaardige voorkeur voor geprakte aardappelen, sperziebonen en gehaktballen met jus. Pasta lust hij niet, vis ook niet, of het moet een rauwe haring zijn. Het is een beetje een ...eh… saaie man. En ik? Ik zit hier in de Lage Landen, niet echt het klimaat waar wispelturigheid, pathos, uren in de keuken doorbrengen of het slaan van een bella figura als deugden worden gezien. Ik voel me meer ‘daar' dan ‘hier'. "In Italië lijkt alles vrolijker, tragischer, gekker, pathetischer en pastoraler”, schreef Luigi Barzini in Gli Italiani. En, voegde hij er aan toe, "het is er gewoon dolce”.
Fellini's La Dolce Vita (Het Zoete Leven) zag ik voor het eerst als kind. Ik snapte er toen niet veel van, hoewel het ritme van de film en de personages me aantrokken. Het leken wel mensen van een andere planeet. Zo compleet anders dan alle mensen die ik kende in het uit grijstonen opgetrokken Nederland van de jaren vijftig en zestig. Later, op de filmclub van de middelbare school, vielen de puzzelstukjes al een beetje op hun plaats. En nu zit de film in mijn hart.
Het is waarschijnlijk ook geen toeval dat ik mijn vrouw aanmoedigde om onlangs een zonnebril van een specifiek merk te kopen. Een prachtige editie van La Dolce Vita op dvd kreeg je er namelijk bij cadeau. Een slimme zet van het bedrijf dat zo weer verwees naar de film, waarin bijna alle personages brillen van dat merk dragen.
Je kunt op twee manieren kijken naar de film. Er is natuurlijk het verhaal over een paparazzojournalist (Marcello Mastroianni) die de Via Veneto met zijn nachtclubs vol mooie vrouwen, hoeren en klaplopers tot werkterrein heeft en een groots moment beleeft als een beroemde seksbom (het Busenwunder Anita Ekberg) in Rome arriveert.
Er zit weliswaar een tragische ondertoon in de film, maar La Dolce Vita is vooral, voor mij althans, een gecondenseerde schets van leven op zijn Italiaans.
En dat leven is glamoureus, ook al heb je geen cent te makken. En het is vooral minder saai en minder serieus dan het leven dat velen leiden. "Serieusheid is dommigheid die naar school is gestuurd”, schreef P.J. O'Rourke ooit en ik geloof dat. Soms kijk ik naar La Dolce Vita om me te laven aan dat speelse aspect van de film; de manier van praten (Italianen kwetteren, Nederlanders snauwen), de manier van bewegen en vooral de volkomen ongeforceerde manier waarop mannen en vrouwen met elkaar omgaan. Mastroianni zou door deze film het (in zijn ogen onterechte) levenslange imago van Latin Lover krijgen. Er zit iets in de film, in zijn rol, waarmee Mastroianni als het ware doordringt in de Italiaanse ziel en er de essentie uithaalt. Het is veel meer dan de prachtige vrouwen met zonnebrillen, de romantische Vespa-tochtjes door de stad en de iconische scène in de Trevi-fontein. Het is wat Stendhal ooit schreef: "Het zijn hun manieren als geheel, hun natuurlijke gedragingen, hun bonhomie, de grote kunst van het gelukkig zijn die hier wordt gepraktiseerd, met de bijkomende charme dat de goede mensen niet weten dat het een kunst is, en wel de moeilijkste van allemaal.” Daar is het wel mee gezegd.
Door Johan van de Beek
Ooit bedacht ik een grap die ik nu nog met enige regelmaat debiteer als mensen me proberen een spiegel voor te houden. Dat komt wel eens voor als ik weer eens heel boos ben geworden.
Of heel emotioneel. Of heel erg enthousiast.
Of als ik mezelf opzweep om een groots, dramatisch gebaar te maken. Kijk die Johan, hoor je dan wel eens uit de mond van mensen die zichzelf - in contrast - graag zien als toonbeelden van ratio en evenwichtigheid.
Ik ben als baby verwisseld in het ziekenhuis, zeg ik dan. Ergens, misschien op Sicilië, misschien in Rome, loopt nu een man rond die even oud is als ik en al decennia lang een raadsel vormt voor zijn familie. Groot, blond en een beetje lomp. En hij heeft een merkwaardige voorkeur voor geprakte aardappelen, sperziebonen en gehaktballen met jus. Pasta lust hij niet, vis ook niet, of het moet een rauwe haring zijn. Het is een beetje een ...eh… saaie man. En ik? Ik zit hier in de Lage Landen, niet echt het klimaat waar wispelturigheid, pathos, uren in de keuken doorbrengen of het slaan van een bella figura als deugden worden gezien. Ik voel me meer ‘daar' dan ‘hier'. "In Italië lijkt alles vrolijker, tragischer, gekker, pathetischer en pastoraler”, schreef Luigi Barzini in Gli Italiani. En, voegde hij er aan toe, "het is er gewoon dolce”.
Fellini's La Dolce Vita (Het Zoete Leven) zag ik voor het eerst als kind. Ik snapte er toen niet veel van, hoewel het ritme van de film en de personages me aantrokken. Het leken wel mensen van een andere planeet. Zo compleet anders dan alle mensen die ik kende in het uit grijstonen opgetrokken Nederland van de jaren vijftig en zestig. Later, op de filmclub van de middelbare school, vielen de puzzelstukjes al een beetje op hun plaats. En nu zit de film in mijn hart.
Het is waarschijnlijk ook geen toeval dat ik mijn vrouw aanmoedigde om onlangs een zonnebril van een specifiek merk te kopen. Een prachtige editie van La Dolce Vita op dvd kreeg je er namelijk bij cadeau. Een slimme zet van het bedrijf dat zo weer verwees naar de film, waarin bijna alle personages brillen van dat merk dragen.
Je kunt op twee manieren kijken naar de film. Er is natuurlijk het verhaal over een paparazzojournalist (Marcello Mastroianni) die de Via Veneto met zijn nachtclubs vol mooie vrouwen, hoeren en klaplopers tot werkterrein heeft en een groots moment beleeft als een beroemde seksbom (het Busenwunder Anita Ekberg) in Rome arriveert.
Er zit weliswaar een tragische ondertoon in de film, maar La Dolce Vita is vooral, voor mij althans, een gecondenseerde schets van leven op zijn Italiaans.
En dat leven is glamoureus, ook al heb je geen cent te makken. En het is vooral minder saai en minder serieus dan het leven dat velen leiden. "Serieusheid is dommigheid die naar school is gestuurd”, schreef P.J. O'Rourke ooit en ik geloof dat. Soms kijk ik naar La Dolce Vita om me te laven aan dat speelse aspect van de film; de manier van praten (Italianen kwetteren, Nederlanders snauwen), de manier van bewegen en vooral de volkomen ongeforceerde manier waarop mannen en vrouwen met elkaar omgaan. Mastroianni zou door deze film het (in zijn ogen onterechte) levenslange imago van Latin Lover krijgen. Er zit iets in de film, in zijn rol, waarmee Mastroianni als het ware doordringt in de Italiaanse ziel en er de essentie uithaalt. Het is veel meer dan de prachtige vrouwen met zonnebrillen, de romantische Vespa-tochtjes door de stad en de iconische scène in de Trevi-fontein. Het is wat Stendhal ooit schreef: "Het zijn hun manieren als geheel, hun natuurlijke gedragingen, hun bonhomie, de grote kunst van het gelukkig zijn die hier wordt gepraktiseerd, met de bijkomende charme dat de goede mensen niet weten dat het een kunst is, en wel de moeilijkste van allemaal.” Daar is het wel mee gezegd.
Kijk hier om zelf van La Dolce Vita te genieten...................
